Interview "DIEPTE IN STILTE"

 

In dit fictieve interview, geschreven door kunstjournalist Lotte van der Meer, duiken we in de wereld van kunstenaar Jimmy Groen. Zijn werk is rauw, gelaagd en diep persoonlijk. Lees hoe hij zijn kunst gebruikt als brug tussen innerlijke stilte en maatschappelijke thema’s.
───────────────────────────────────────────────

 DIEPTE IN STILTE
Een interview met kunstenaar Jimmy Groen
Door: Lotte van der Meer – kunstjournalist

📍 Locatie: Atelier in Slenaken, Limburg
📸 Fotografie: Suggesties – portret in atelier, detailshots van werk, landschap rond Slenaken

───────────────────────────────────────────────

Jimmy Groen is geen kunstenaar die je werk in één oogopslag begrijpt. Zijn beelden zijn gelaagd, symbolisch en vaak confronterend. In zijn atelier in Slenaken  ontmoeten we hem voor een openhartig gesprek over kunst, identiteit en de kracht van verbeelding.

───────────────────────────────────────────────

Lotte van der Meer: Jimmy, dank dat we hier mogen zijn. Je atelier ademt rust en minimalisme, maar je werk is vaak vol,  intens en confronterend. Hoe verhoudt die tegenstelling zich tot jou als kunstenaar?

Jimmy Groen: Dat contrast is precies wat me drijft. De stilte hier is geen leegte, maar een ruimte waarin ik kan luisteren naar wat binnenin mij leeft. Mijn werk is een echo van die innerlijke stemmen – soms fluisterend, soms schreeuwend. De rust van Slenaken biedt me de veiligheid om die rauwe lagen te ontleden.

───────────────────────────────────────────────

Lotte: Je werk raakt vaak aan zware thema’s: jeugdtrauma, genderidentiteit, dissociatie. Waarom kies je ervoor om zulke persoonlijke onderwerpen publiek te maken?

Jimmy: Omdat ze universeel zijn, ook al worden ze vaak verzwegen. Ik heb lang gedacht dat mijn verhaal te complex was om te delen. Maar toen ik begon te schilderen, merkte ik dat beelden soms meer zeggen dan woorden. Kunst is mijn manier om te zeggen: “Je bent niet alleen.” En als iemand zich herkent in een kleur, een vorm, een fragment – dan heeft het beeld zijn werk gedaan.

───────────────────────────────────────────────

Lotte: Je werkt ook met alter ego’s, zoals Tim en Alex. Kun je daar iets over vertellen?

Jimmy: Tim en Alex zijn geen verzinsels, ze zijn delen van mij, net zoveel mijzelf als degene die hier  met je praat  Ze vertegenwoordigen perspectieven die ik zelf niet altijd durf te belichamen. Tim is de dromer, Alex de rebel. Samen helpen ze me om grenzen te verleggen – in techniek, in thematiek, in durf. Soms schilder ik met hun ogen, en dan ontstaan er dingen die ik zelf nooit had bedacht.

───────────────────────────────────────────────

Lotte: Je hebt geëxperimenteerd met vierdimensionale ruimte en theoretische natuurkunde. Hoe vertaalt zich dat in je kunst?

Jimmy: Het idee dat tijd en ruimte niet lineair zijn fascineert me. In sommige werken probeer ik dat te vangen – lagen die over elkaar schuiven, perspectieven die niet kloppen, objecten die lijken te bewegen. Het is een visuele manier om dissociatie en fragmentatie te verbeelden. Niet alles hoeft logisch te zijn; soms is het juist de vervreemding die raakt.

───────────────────────────────────────────────

Lotte: Wat hoop je dat mensen meenemen na het zien van je werk?

Jimmy: Begrip. Niet per se voor mij, maar voor de ander. Voor het kind dat zwijgt, de volwassene die worstelt, de identiteit die niet in een hokje past. Als mijn werk een deur opent – al is het maar op een kier – dan is het geslaagd.

───────────────────────────────────────────────

Lotte: Laatste vraag: wat is voor jou het mooiste compliment dat je ooit kreeg?

Jimmy: Iemand zei ooit: “Je werk heeft geen antwoorden, maar het stelt de juiste vragen.” Dat raakte me. Want ik ben geen prediker, ik ben een zoeker. En ik hoop dat mijn beelden anderen uitnodigen om ook te zoeken – in zichzelf, in de wereld, in elkaar.

───────────────────────────────────────────────