Jimmy Groen bracht zijn eerste jaren door met zijn ouders en familie, totdat hij op bijna driejarige leeftijd definitief van zijn moeder werd gescheiden. Hij werd opgenomen in een residentieel kindertehuis waar hij lange perioden een experimentele therapie onderging. Op bijna vierjarige leeftijd werd hij geplaatst in een extreemrechts fundamentalistisch christelijk pleeggezin dat de hele wereld als hun ultieme vijand beschouwde. Jimmy werd hier  opgevoed in extreme omstandigheden, met complexe genderproblemen die hem werden opgelegd, levend in sociaal isolement en onderdrukte creativiteit. Het verlaten van het systeem met permanente lichamelijke letsels, zonder enige sociale achtergrond of kwalificaties, had een grote invloed op zijn latere leven.

Omdat Jimmy vrijwel levenslang werd geweigerd in de Nederlandse geestelijke gezondheidszorg, wendde hij zich in 1992 tot creativiteit en uitte hij zich door middel van talloze portretten van baby's en peuters en het uitbeelden van levensverhalen in olie en pastel. Bijna de hele collectie van ongeveer 450 stukken werd vernietigd in 2002, toen hij naar Zuid-Limburg verhuisde. Van 1999 tot 2004 werkte hij als vrijwilliger in de archeologie bij opgravingen en als archaeobotanisch onderzoeker en gaf hij vele lezingen over prehistorische landschappen en vegetatiegeschiedenis. Hoewel hij in langeere perioden afwisselend creatief was in het maken van natuurkunst, houtbewerking en het maken van authentieke prehistorische gereedschappen, digitale kunstvormen en glazen mozaïeksculpturen, besloot hij in 2020 zich aan de kunst te wijden.

Hij schreef twee autobiografische boeken onder het pseudoniem Jasper Heijting (Gepleegd en Hoe word ik Tim?), gepubliceerd in 2020 en 2021 en beschikbaar in Nederlandse en Vlaamse bibliotheken. Een eerste portfolio over zijn werk in 2020 en 2021 werd gepubliceerd onder de naam "Hidden pain", gevolgd door "Only boys..." in 2022.

Hij trad in 2020 toe tot de Fantastike studio in Maastricht, wat zijn eerste tentoonstellingen markeerde tussen 2022 en 2023. Hij bezocht de kunstacademie in België om zijn vaardigheden te ontwikkelen. Werkend met media als pastel, olieverf, acrylverf en aquarel, vaak in gemengde mediatechnieken, was Jimmy op zoek naar een andere benadering die hij vanaf 2025 toepaste door middel van multimedia: geluid, video, meest in een  gelaagde input.

Delen van zijn ongewone leven worden gepresenteerd in projecten als "Phantoms", - gebaseerd op Led Zeppelins beroemde woorden "What is and should never be", - "Non-inclusive lives matters", die verborgen institutioneel geweld laten zien, en de veertig portretten over queer identiteit in de kindertijd, waar hij de hedendaagse perspectieven verweef met zijn eigen verhaal over het tegen je wil in een ander, ongewenst geslacht worden opgevoed. Twee van zijn portretten tonen deze ambiguïteit van een gespleten gender in "Reversed boy" - een meisjesachtige jongen die trots en mysterieus is, en "A boy named Hue", de laatste verwijzend naar het beroemde lied van Johnny Cash - A boy named Sue.

In zijn volgende projecten laat Jimmy zijn persoonlijke achtergrond achter zich en  is het verlies en de bedreiging van de natuur een van zijn belangrijkste thema's, waarbij de vraag wordt gesteld: Hoe kunnen we prachtige kunst maken, terwijl de mooiste kunst op aarde - de natuur - haar schoonheid mag verliezen?